Un valle (del llatín vallis) ye una llanura ente montes o altores, una depresión de la superficie terrestre ente dos aguaes, con forma inclinada y allargada, que conforma una cuenca hidrográfica en que'l so fondu agospiar un cursu fluvial.
Nun relieve mozu predominen los valles en V, carauterísticu de los valles fluviales: les aguaes, pocu modelaes pola erosión, converxen nun fondu bien estrechu. Otra manera, un estáu avanzáu de la erosión de llugar a la de valles aluviales, de fondu planu y ampliu, constituyíos por depósito aluviales ente los cualos puede parolar el cursu d'agua. Los valles n'O, carauterísticos de los valles o "baciques" glaciales, tienen les sos parés bien abruptas y el fondu cóncavu. En ciertos casos, al recular un antiguu glaciar, el llechu d'unu de los sos afluentes queda a muncho altor percima del d'aquél y desagua na so aguada, de cutiu, formando saltos d'agua. Un tercer tipu de valles ye en forma de trubiecu o batea: son amplios, de nidiu pendiente y superficiales.[1]
Cuando un ríu ye prindáu por otru o cuando'l so llechu ye cerráu por morrenes o otru tipu de depósitos, queda más embaxo un valle muertu o ríu degolláu, que yá nun tien un cursu d'agua. N'otros casos, un valle nun tien salida natural, por cerralo una contrapendiente, y les agües que por él escurren enfusen nel suelu y prosigue el so cursu por una rede soterraña. Esos valles ciegos son propios de los terrenes cársicos. Coles mesmes, en munches rexones grebes los ríos nun puede salir del so cuenca hidrográfica, escurriendo por valles endorreicos. Un valle puede ser íntegramente escaváu nun terrén sedimentario pol so cursu d'agua, pero polo xeneral, ésti abre pasu por depresiones d'orixe teutónicu. Según sían éstes, tiense un valle de quebra, de fuesa, d'ángulu de falla, etc. Un valle llonxitudinal ta empobináu paralelamente a les plegues d'una cordal, en cuantes que un valle tresversal ye perpendicular a ellos.